Het MIRIAM-programma is een gloednieuw traject waarin alleenstaande moeders onder begeleiding uit de armoede proberen te geraken. In Genk wordt deze groep moeders begeleid door maatschappelijk assistent Cindy Serrani. Wij vroegen haar hoe ze dit aanpakt.
Wat moeten we verstaan onder het MIRIAM-programma?
Serrani: “Onder de bevoegdheid van het OCMW wordt een groep kwetsbare, alleenstaande vrouwen begeleid en opgevolgd. Het doel is om hen uit de armoede te halen. Federaal minister Karine Lalieux heeft hiervoor middelen ter beschikking gesteld voor een veertigtal OCMW’s. Met behulp van die subsidies is er telkens een casemanager die de groep begeleidt. Voor Genk ben ik die persoon.”
Welke vrouwen komen hiervoor in aanmerking? Is er een selectie?
Serrani: “We zijn aan de slag gegaan met alleenstaande mama’s die in armoede leven, al lang in begeleiding zijn, veel geprobeerd hebben en waar het blijft mislopen. Ook mama’s in acute situaties, zoals een partner die recent overleed of die een echtscheiding meemaken, komen in aanmerking. Ze moeten zich in het Nederlands kunnen uitdrukken, een beperkt sociaal netwerk hebben en de kinderen moeten nog thuis wonen. We hebben een groepje van vijftien vrouwen geselecteerd en zijn er in september mee aan de slag gegaan.”
Welke problemen hebben deze vrouwen?
Serrani: “Ze ervaren allemaal chronische stress. Beslissingen die wij zonder nadenken nemen, vormen voor hen een veel grotere uitdaging. Als je de hele tijd schaarste ervaart, wordt de bandbreedte in je hoofd kleiner. Je kunt enkel nog beslissingen nemen op korte termijn. Voortdurend brandjes blussen dus. Als je geen geld hebt, moet je altijd nadenken over welke factuur je eerst betaalt. Als je kind ziek is, vallen alle plannen in duigen. Ze moeten de hele tijd puzzelen. Er zijn misschien al veel hulpverleners in hun leven, die hen met de beste bedoelingen willen begeleiden, maar ook dat kan stresserend zijn.”
Wat houdt de begeleiding die je geeft precies in?
Serrani: “We komen elke week samen op dinsdagvoormiddag, met het hele groepje. De ene week voorzie ik een beeldende opdracht. Dan mogen ze bijvoorbeeld een landkaart tekenen over hun leven en aangeven met welke domeinen ze erg begaan zijn. Dat kan financieel zijn, de kinderen… Daar praten we dan over in groep. De andere week is er een groepsmoment dat ze zelf kunnen invullen. Dat kan een uitstapje zijn, het plannen van een kerstfeestje, een fotoreportage maken of samen koffiedrinken en kletsen. Het is geen therapie: we werken vooral rond ontspanning.”
Geef je ook individuele begeleiding?
Serrani: “Ja, ik ga bij iedereen op huisbezoek. Een keer in de twee weken zie ik hen. Dan kijken we of alle sociale rechten in orde zijn. Vaak weten ze bijvoorbeeld niet dat ze recht hebben op een goedkoop busabonnement. Ik regel het dan niet in hun plaats, maar ga wel mee om het aan te vragen.”
Wat willen jullie precies bereiken bij de vrouwen?
Serrani: “Het gaat echt om het ‘empoweren’ van die vrouwen. Het is de bedoeling om hen uit het sociaal isolement te halen. Dat doen we met een holistische aanpak, door verschillende levensdomeinen tegelijk aan te pakken. We vinden het fijn als ze kleine stapjes zetten en vooruitgang boeken op verschillende domeinen. We zijn nog niet lang bezig, maar ik heb al gemerkt dat de vrouwen zich meer openstellen. Ze praten nu ook over de échte problemen in hun leven. Dat is soms zwaar voor de groep, dus moeten we zeker genoeg inzetten op ontspanning. Je wil dat ze blijven komen en dat het emotioneel niet te beladen is. Ik zie ook interactie tussen de vrouwen. Ze zitten allemaal in dezelfde situatie. Ze communiceren ook via WhatsApp, ze wisselen kleren uit… Dat is een hele vooruitgang, dat ze steun bij elkaar vinden.”
