Verhuizen van Nederland naar Genk: hoe was dat voor de 13-jarige Aya?
Aya: “Een van de eerste dingen die me opvielen, was een sterk gemeenschapsgevoel. We wonen naast de moskee in Winterslag. Als er iemand stierf, of er werd een kind geboren, was er altijd een groep vrouwen die geld inzamelde en mensen samenbracht.
Mensen stonden klaar voor elkaar, in goede en kwade tijden. Maar zelf ben ik altijd een buitenbeentje gebleven in elke gemeenschap. Ik meng me niet zo snel onder mensen, voel me niet zo goed in een grote groep. Ik heb liever een aantal mensen dicht bij mij. Toch kan ik overal thuis zijn. Dat hangt niet af van de plek waar ik ben, maar veeleer van hoe ik me voel.”
Op welk moment werd de schrijfster in jou geboren?
Aya: “Dat was in zekere zin al op de middelbare school in Bokrijk. Bleri Lleshi, politiek filosoof, Brusselaar en blogger, verzamelde samen met Knack migratieverhalen. Via iemand die wist dat ik voor de schoolkrant schreef, kreeg ik de vraag om mee te schrijven.
Ik belde mijn opa, en vroeg aan mijn papa het verhaal van zijn ouders. Mijn grootouders komen uit vier heel verschillende gebieden in Marokko, en hebben elkaar ontmoet in Casablanca. Dat wilde ik vooral laten zien, dat we allemaal migreren. Voor de ene stopt het dichtbij, voor de andere gaat het over de grenzen van een land of een werelddeel.
Mijn bijdrage werd meteen gepubliceerd in Knack en op de blog van Bleri, die er superveel reacties op kreeg. Zo is het begonnen.”
De Genkse bibliotheek en de academie speelden een cruciale rol in je schrijfambitie, vertel.
Aya: “De Genkse bib heeft heel veel functies op dit moment, en zet zijn deuren open voor heel veel verschillende mensen. Ik vind het gewoon een heel mooie plek, ik kom er heel graag.
Bij Kaat Vrancken in de academie volgde ik literaire creatie. Ik noem haar altijd een kleine held en een grote vriendin, omdat zij alles uit haar leerlingen naar boven haalt. Door onze gesprekken, vond ik beter de woorden om te schrijven, ze inspireerde mij.
Ze was ook heel eerlijk in haar oordeel of ze mijn teksten goed vond of niet.”
‘Verkruimeld Land ‘ is een behoorlijk zwaar boek voor een 22-jarige, waar haalde je je inspiratie?
Aya: “Ik zoek het vooral in de heel kleine personages, die machteloos zijn. Zo voelde ik me de laatste jaren ook wel vaak, al ben ik eigenlijk een hoopvol en optimistisch mens. Schrijven maakt me tot een beter mens. Ik voel me bijvoorbeeld ook heel erg thuis in boeken, in verhalen. Ik geloof zelfs dat boeken de wereld kunnen veranderen omdat ze mensen tot nadenken stemmen.”
Bron: Stadsmagazine 3600, editie januari 2018.
